In het host van de nacht

Als het overal stil is

Zo stil dat je denkt aan de dood

Dan zit ik nog klaarwakker

Over glazen gebogen

En mijn dorst is nog altijd te groot



Er is n soort geluk

Die zich nooit laat verdrinken

Ze laat me nog steeds niet met rust

Het is laat en dat zal het

Ook altijd wel blijven

Zodat ik ook de laatste nog lust



Met het glas op mijn hart

Dat altijd zal branden

Van wat het verlangt

Van liefde en drank



Op het heetst van de dag

Als het overal stil is

Zo stil dat het lijkt op lawaai

Kijk omhoog naar de hemel

Die dan rood, geel en blauw is

En die woest om de aarde heen draait



Er is n soort geluk

Die zich nooit laat verdringen

Ze houdt me nog steeds van mijn bed

In een hoek van de kamer

Staat de fles al te wachten

Die is 's nachts maar vast klaar heb gezet



Met het glas op mijn hart

Dat altijd zal branden

Van wat het verlangt

Van liefde en drank



Met het glas op mijn hart

Dat altijd zal branden

Van wat het verlangt

Van liefde en drank